Zapalenie Stercza Leczenie Ruchem: Rola Aktywności Fizycznej
Metody leczenia prostaty: ćwiczeń terapeutycznych
Oświadczam, że większość fizycznych ćwiczeń, jest korzystna dla organizmu i fakt ten nie potrzebuje dowodów. Mało ludzi wie, że ćwiczenia fizyczne mogą stać się silnym bodźcem wspomagającym leczenie. Po latach ćwiczeń, doszedłem do wniosku, że wszystko powinno być robione wedle zasad. Koniec końców i tak będziesz musiał wiele się nauczyć (najlepiej uczyć się na podstawie cudzych doświadczeń niż na własnych błędach).
Teraz postaram się wytłumaczyć i zrozumieć jak ćwiczenia pomagają w leczeniu. Niektóre rady mogą być wykorzystane przez wszystkich. Główne z nich przedstawiłem w artykule (https://adenomaprostate.com/pl/articles/7). Mimo wszystko postaraj się doczytać poniższe, nie znajdziesz tam nic nieprzydatnego.
Leczenie zaczyna się z nieznacznej poprawy cyrkulacji krwi. To jest istota zdrowotnej gimnastyki. Nie musisz niczego wymyślać. Gimnastyka, spacery, bieganie i pływanie. To wszystko! Racjonalne stosowanie tych ćwiczeń jest wystarczające na dobry początek a w połączeniu z dietą jest wystarczające żeby pozbyć się łagodnego przerostu prostaty i wieli innych chorób. Możesz pominąć pływanie (rozumiem, że niektórzy ludzie mają przed nim opory), ale w tym wypadku twoja droga do wyzdrowienia będzie dłuższa. Nie potrzebuje wielkich pieniędzy. Jeżeli nie masz odpowiedniego stroju wystarczy ubranie codzienne lub jakiekolwiek inne chcesz, najważniejsze żebyś sam czuł się wygodnie i komfortowo. Nie powinno być trudne znalezienie miejsca do ćwiczeń, gdzie powietrze będzie mniej więcej czyste. Jednakże z wodą może być problem. Czyste rzeki i jeziora są dzisiaj rzadkością a poza tym nie można pływać w każdej temperaturze, dlatego basen jest optymalnym wyborem. Nawet, jeżeli będziesz przez to musiał ponieść koszty pamiętaj, że nie warto jest oszczędzać na własnym zdrowi i ograniczać swoją aktywność.
Naprzemienne zmiany ćwiczeń przynoszą najlepszy efekt dla naszego zdrowia. Na przykład, możesz pływać w poniedziałek a we wtorek na zmianę spacerować lub biegać jednocześnie. Taka różnorodność zahartuje twoją fizjologię (twoje ciało i umysł nie będzie chciało odpoczywać) i poprawi stan różnych grup mięśniowych na raz. To zapewni poprawę i jakość krążenia krwi, co jest dokładnie tym, czego potrzebujesz po wykonanych ćwiczeniach.
Czas wykonywania ćwiczeń powinien być umiarkowany. Główną istotą jest rekonwalescencja a nie przybranie masy mięśniowej. Zbyt intensywny trening spowoduje zaniepokojenie w organizmie i dojdzie do skurczów w tkankach. W tym wypadku leczenie będzie nie możliwe.
Kiedy zaczynałem ćwiczyć w pierwszych paru miesiącach poświęcałem od dwóch do dwóch i pół godziny dziennie. Jeżeli była taka potrzeba robiłem sobie w tygodniu jeden dzień przerwy lub nawet mniej. Myślę, że to uczciwa cena za niezależność od bezużytecznych leków i grona osób twierdzących, że adenoma prostaty jest nieuleczalna. Kiedy poprawiłem mój stan, dowiedziałem się, kiedy mogę ćwiczyć słabiej a kiedy muszę się bardziej przyłożyć. Mój grafik stał się mniej napięty.
Przysłowie „przez trudy do gwiazd” miało będzie niewiele wspólnego z tym artykułem. Żadne ćwiczenie nie powinno być wykonywane do nadmiernego zmęczenia, czy nie mówiąc już o wycieńczeniu. W razie takiego przypadku powinieneś przeanalizować kombinację oddechów wraz z ćwiczeniami. Jeżeli jakakolwiek aktywność mięśni będzie powodował dyskomfort, to znak że powinieneś jak najszybciej się przebadać.
Jakość oddechów jest zasadnicza podczas ćwiczeń.
Gimnastyk sama w sobie oraz oddychanie pod czas niej mają swoje własne właściwości. Moja metoda wszystko wyjaśnia, więc nie będę tego tutaj rozwijał.
Podczas szybkiego biegania podczas wykonywania głębokich wdechów i wydechów pamiętaj by nie za długo trzymać powietrze w płucach.
Podczas pływania w trakcie wykonywania równomiernego wdechu, krótkotrwała przerwa jest bardzo korzystna, tym nie mniej, że i tak jest wymuszana. Jeżeli przystosujesz sobie tę technikę, będziesz oddychał tak cały czas. Na początku będzie trudne wydychać powietrze pod wodą, ale twoje mięśnie szybko do tego przywykną. Człowiek zawsze potrzebuje powietrza, dlatego przerwa po wydechu nie powinna być za długa żeby nie stała się dla ciebie nieprzyjemna.
Zazwyczaj podczas spacerów możesz oddychać głębiej i bez problemów dłużej wstrzymywać oddech. Przerwa po wdechu powinna być dłuższa, natomiast po wydechu powinna trwać około sekundę, żeby utrwalić wydech. Wiem z doświadczenia, że wielu ludzi przesadza z przerwami po wydechu. Jest to poważne nadużycie i błąd. Przesada nie zawsze daje pozytywne wyniki, staraj się ich unikać.
Nigdy nie jest za późno na naukę tym bardziej, kiedy ma ona polepszyć stan twojego zdrowia. Jednakże kuracja przez ćwiczenia jest dość specyficzną metodą, ponieważ wymaga pewnej tężyzny fizycznej. Jeżeli nie ćwiczyłeś przez ostatnie dwadzieścia pięć do trzydziestu lat i masz złe nawyki, w pierwszej kolejności powinieneś pozbyć się ich a potem stopniowo polepszać stan kondycji fizycznej. Naczynia wieńcowe i serce powinny otrzymywać korzyść z ćwiczeń. Uwierz mi, takie przygotowanie zajmie ci jakiś czas.
Ćwiczenia tylko po uprzedniej rozgrzewce. Uważam, że czas rozgrzewki powinien zająć połowę czasu treningu. Nie możesz skręcić kostki przez ignorancję. Pamiętaj, że twoje serce jest również mięśniem i takie pomyłki mogą prowadzić do poważnych powikłań.
Nigdy nie powinieneś pływać, spacerować czy biegać na pusty żołądek (ani z pustym pęcherzem).
Jest pewna tysiącletnia zasada, którą osobiście stosuje. Zasada dotyczy utrzymywania tempa. Z naukowego punktu widzenia – jest to naprzemienna wymiana tlenowego obciążenia z beztlenowym. Mówiąc wprost – zmiana prędkości ćwiczenia. Powolne tempo zmieniane jest na krótkotrwałe szybsze i tak w koło. Nazywam ją zasadą „wolniej – szybciej”.
Podczas takiej aktywności, zapotrzebowanie mięśni na tlen znacząco wzrośnie. Wysoki poziom tlenu we krwi, ułatwia przyśpieszenie przepływu krwi. Jest to nieprzeceniona korzyść: usprawnienie perystaltyki, efektywniejszy metabolizm wraz z utlenianiem pomagającym w oczyszczeniu naczyń krwion0ośnych ze szkodliwego cholesterolu. Jest niemożliwym (a nawet i niebezpiecznym) utrzymanie maksymalnego obciążenia i aktywności. Dlatego właśnie musisz zmniejszyć tempo po przyśpieszeniu. Sam doszedłem do wniosku, że „spowolnienie” jest tak samo ważne jak „przyśpieszenie”, a jeżeli umiesz odpowiednio odpocząć podczas spowolnienia (zmniejszenie się napięcia mięśni szkieletowych), wtedy osiągniesz maksymalne efekty.
Tutaj podam kilka metod biegania i spacerów, aby wyjaśnić powyższe. Sam powinieneś określić, jaki rodzaj jest dla ciebie najlepszy biorąc pod uwagę twój stan fizyczny.
- Wolny spacer jest zastępowany szybkim chodem. Czas trwania przyśpieszenia po rozgrzewce powinien być krótki: do 100 metrów (zależnie od kondycji). Przyśpieszenie jest zamieniane na odpoczynek i pełny powrót do odpowiedniego oddechu podczas wolniejszego spaceru. Powtarzaj cykl. Optymalny dystans od trzech do trzech i pół kilometra. Wraz z doświadczeniem możesz go zwiększyć.
- Zwykłe chodzenie jest zastępowane jogging (albo szybki bieg). Potem wróć do zwykłego chodu aż nie uspokoisz oddechu. Potem szybki chód. Powtarzaj cykl. Dystans dla przyśpieszenia: 50-100 metrów (zależnie od kondycji). Całkowita odległość jest ta sama. Jeżeli jesteś na stadionie (polecam), to możesz wyglądać dość dziwnie dla innych ludzi, ale się tym nie przejmuj. Podnieś ręce, nie poddawaj się i zaczynaj ćwiczyć. Myślę, że druga metoda jest bardziej efektywna od pierwszej.
- Dla najlepiej przygotowanych. Bieganie. Sprint jest zastępowany joggingiem aż do pełnego powrotu oddechu. Dystans: 2-3,5 kilometra. Było by dobrze jak wykonałbyś 4-5 sprintów w drugiej połowie dystansu (po rozgrzewce).
Każdy dystans, każdego typu powinien być zakończony maksymalnym przyśpieszeniem (sprintem).
Monotonne, bieganie jest dobre, ale mało efektywne.
Pierwsze dwie metody nie mogą być porównywane z trzecią. Jeśli biegasz to pospaceruj dodatkowo dzienną normę (6-7km). Jeżeli tylko spacerujesz, to lepiej dwa razy pokonać (lub trzy albo cztery) razy po 3 kilometry, niż cały dystans jednorazowo. Główną zasadą jest, że przed każdym przyśpieszeniem czy sprincie powinieneś odpowiednio odpocząć i odwrotnie.
Aby uniknąć problemów, ważnym jest abyś utrzymał samokontrolę (dopóki nie zaczniesz widzieć efektów). Sprawdzaj puls. Jest zasada: 220 minus twój wiek: podejrzewam, że masz 50 lat, więc twój twój maksymalny puls powinien wynosić 170 uderzeń na minutę. Jeżeli postanowisz podnieść swój puls przez przyspieszenie czy sprint o 70-75% od maksimum (na przykład 120 uderzeń na minutę) to będzie bardzo korzystnie. Nie rekomenduję większego pulsu. Bicie serca w pełni powinno wrócić do normy po około 25-35 minutach (w zależności od rodzaju aktywności i czasu).
Sprawdzaj temperaturę ciała po ćwiczeniach. Ten wskaźnik jest złożony i nie do końca zrozumiały, ale twoje ciało powinno obniżyć temperaturę średnio o 1-1,5 stopnia (dobry znak). Z mojego doświadczenia wiem, że poziom temperatury jest wynikiem dotlenienia i poprawy krążenia krwi.
Wszystko co było wspomniane wyżej jest wykonalne w średnim jak również w podeszłym wieku, więc nie wmawiaj sobie że jesteś zbyt stary lub słaby. Bez żadnych wymówek. Wymówka nie jest słabością, to lenistwo, każde obciążenie można odpowiednio dopasować. Jak już zaczniesz treningi, zdasz sobie sprawę że prawdziwy wysiłek jest lepszy od syntetycznej pigułki- wyrobnicy twierdzą że pigułki pomagają 98% chorym kłamiąc że nie pomagają 98%. Ćwiczenia fizyczne nie obiecają tobie wyleczenia w miesiąc, (ale w ciągu miesiąca dadzą tobie tyle ile mogą). Wysiłek fizyczny daje 100 efektywności. Racjonalna ruchliwość nigdy nie zmniejszy krążenia ani nie zatka naczyń krwionośnych. Coś takiego jest nie możliwe. Główną przeszkodą jest sama motywacja.
Jedną z przyczyn bolesnych objawów prostaty u młodych mężczyzn
O szkodliwym wpływie wysiłku fizycznego. Właściwie są rodzaje aktywności fizycznej, które są szkodliwe. Głoszone są głównie wśród młodzieży. Przy pracy z ciężarami (hantle, odważniki, drążki, siłowe przyrządy sportowe) mięśnie nabierają masy i się wzmacniają. Małe i duże żyły i arterie otaczające mięsnie są wypełnione krwią. Poprawa krążenia pomaga w przyroście tkanki. Po jakimś czasie dochodzi do sprzeczności: zwiększona tkanka zaczyna ściskać naczynia, które dostarczały im źródła wzrostu. Ścisk ten po pewnym czasie powoduje druzgocące i niezdrowe skurcze. Na początku diagnozowane jest nadciśnienie, potem z wysokim prawdopodobieństwem dochodzi do poważnych problemów między innymi z prostatą. Branie sterydów pogarsza sytuację jeszcze bardziej. Rozmawiałem z wieloma młodymi chłopakami, którzy stracili zdrowie przez nadmierne zamiłowanie do sportu (jeden z nich miał 22 lata). Byłem zaskoczony tokiem myślenia. Czasem musiałem poświęcić wiele czasu żeby wytłumaczyć szkodliwy wpływ podnoszenia ciężarów. Ich typowa odpowiedź była, „dlaczego ja?”, Zostawię to pytanie bez odpowiedzi. Piłki lekarskie i hantle są bezużyteczne dla osób w średnim i podeszłym wieku. Zapomnij o drążkach do podciągania i poręczach gimnastycznych, jeżeli takich używasz. W zupełności wystarczy ci to co zaproponowałem w metodyce „Bez adenomy prostaty” (https://adenomaprostate.com/pl/articles/7). Jednak mówienie tobie że nigdy nie powinieneś podnosić żadnego ciężaru było by błędne. Możesz podnosić ale odpowiednie ciężary przez krótki czas, na przykład kiedy robisz coś w domu albo pomagasz rodzinie lub przyjaciołom.
Z poważaniem, autor, Gennadiy Plotyan.